این یادداشتی است که در نشست بزرگذاشت  آیت الله  منتظری در پاریس خواندم  و این هم عکس اش

انا للله و انا الیه راجعون
و او از خدا بود و به خدا بازگشت. اور رستگار بود و با رستگاری به سوی خدای کعبه پرواز کرد.
نامش حسینعلی بود، همچون علی مرحم تنهایی مظلومان بود و همچون حسین عصیان گر بود در برابر کژی ها و انحرافها. انقلابی بود و تا انتها انقلابی ماند. حقیقت را فدای مصلحت نکرد و با پایداری اش به ما آموخت که همانا مصلحت همواره پایداری برای به کرسی نشاندن حقیقت است و نه چیز دیگر. به ما آموحت که مصلحتها رفتنی اند و حق و حیقت است که همواره جاودانه می ماند. آنها که با مصلحت معالمله کرند همچون برگ خزان رفتند. اما او که خود را به حبل المتین حق گره زده بود، جاودانه شد.
ما چه ساده بودیم که می انگاشتیم او را حصر کرده اند. «حصر!» چه واژۀ ضعیفی است در برابر او. او یکسره روح بود و مگر روح محاصره می شود. ما چه ساده بودیم که میپنداشتیم سالهای زیادی بر او جفا شده است. سال، ماه، روز! زمان چه واژۀ حقیری است برای کسی که در زمان نمی گنجد. او از زمانِ ما جهیده بود و در هنگامه هایی که ما درگیر این مفاهیم بودیم، رها از هر برندی به معبود خود نزدیک تر و نزدیک تر می شود. به راستی که ما خود را در حصر کرده بودیم و او که همچو منصور خریدار سرِ دار شده بود؛ آزاد و رها سیاحت در عالم حقایق را پیشه کرده بود. ما بودیم که زمان را بر خود سخت کرده بودیم و او بود که همچون مولایش حسین، در آن همه رنج، چیزی جز زیبایی نمی دید. بلکه به همنی سبب بود  که لبخند از لبانش هرگز نمی افتاد.
همچون معلمی دوراندیش سالهای به ظاهر حصر را صرف نگاشتن اصول حقیقت کرد. رسالۀ حقوق را برای ما به ارث گذاشت و همچون پدری ربانی، در هنگامه ای که احساس کرد فرزندانش به بلوغ رسیده اند و بارور گشته اند، بارِ سفر را بست و رفت. هنگامی رفت که جوانه های سبزِ درسترنج اش سراسر ایران را پوشانده بود
به راستی که در این همه سال، ما ز جرگۀ «بی چرا زندگان» بودیم و و او از قافلۀ «به چرا مرگ خود آگاهان»ـ
روح اش شاد