وارد مغازه که شدیم، دیدیم همۀ خدمه و مشتری ها میخ کوب شده ان جلوی تلویزیون و دارن اخبار الجزیره رو نگاه میکنن. اخبار داغی از تونس. صاحب مغازه گفت: می فهمی چی میگه؟

گفتم نه! عربی بلد نیستم

– اخبار تونسه. میگه مردم خوشحالن از اینکه آزاد شدن. هرچند که شرایط سختی دارن

خیلی با شور و هیجان اینها رو تعریف میکرد

گفتم:

– اهل کجا هستی برادر!؟

– تونس! تونس!

– مرحبا! تبریک میگم

– شکراً

قبلا چندین بار این ساندویچی آمده بودم. کارکنان مغازه خیلی معمولی و گاهی هم خیلی سرد رفتار می کردن. اما امشب خیلی گرم بودن. معلوم بود که با قبلا فرق کردن. خیلی مهربان و صمیمی شده بودن. قلبشون بلند می تپید. ساندویچ سادۀ عربی رو با مقادیر زیادی خوشرویی برای ما آماده کردن و به قول خودمون کلی حال دادن.  صاحب مغازه هم هر چند دقیقه می اومد  سر میز ما و در حین حال دادن، توضیحاتی هم دربارۀ تونس و اخبار عربی ای که از تلویزیون پخش می شد به ما می داد.

از ما پرسید کجایی هستید؟
با لبخند گفتیم:

– ایرانی.

– احسنت! احسنت!

نفهمیدیم چرا گفت احسنت. از مغازه که می آمدیم بیرون، دوباره همگی به کارکنان مغازه تبریک گفتیم. آنها هم تبریک گفتند. یکی از کارکنان که جوان تر بود و ریش نسبتاً بلندی هم داشت گفت:

– انشاء الله آزادی همۀ کشورهای مظلوم

گفتم:

– و انشاء الله آزادی ایران

سری تکان داد و گفت:

– ان شاء الله