کارگران مشغول ستم دیدن اند

دیروز در روزنامۀ روزگار خواندم که هنرمندان علیه استثمار کارگران اعتراض کرده اند. خیلی خوشحال شدم و مطلب را پیگیری کردم. چون خبر در نسخۀ پی.دی.اف روزنامۀ روزگار منتشر شده است و این روزنامه نسخۀ متنی ندارد، همۀ خبر را دوباره برایتان نوشتم تا بخوانید:
گروهی از هنرمندان برجستۀ هنرهای تجسمی در اعلامیه ای به وضعیت کارگران ساختمانی در ساختن «موزۀ گوگنهایم ابوظبی» اعتراض کردند. بیش از 130 نفر از چهره های هنری در بیانیه ای گفته اند حاضر نیستند آثار خود را در موزۀ گوگنهایم ابوظبی به نمایش بگذراند. مگر آنکه مستولان موزه حقوق کارگران را رعایت کنند و به آنها دستمزد کافی بپردازند. هنرمندان در اعلامیۀ خود  موسسۀ گوگنهایم و شرکت «گسترش و بهره برداری جهانگردی» متعلق به دولت امارات متحدۀ عربی را متهم می کنند که کارگران را در شرایطی «غیرانسانی» و شبه برده داری به استخدام گرفته است. در میان هنرمندانی که این اعلامیه را امضا کرده اند، نامهایی برجسته دیده  میشود. مانند: اکرم رعتری (لبنانی) املی حاسر (فلسطینی) ولید رعد (لبنانی)، مونا حتوم (فلسطینی) قادر عطیه (الجزایری تبار) و .. ولید رعد هنرمند لبنانی مقیم نیویور در بیانیه ای که بخشی از آن رو روزنامۀ نییورک تایمز منتشر کرده است م می گوید: «نباید از هنرمندان خواست کارهای خود را در بنایی به نمایش بگذارند که با استثمار بی رحمانۀ کارگران ساخته می شود. او می افزاید: «کارگرانی که با آجر و تیشه کار می کنند به اندازۀ افرادی که با دوربین و قلم مو کار می کنن، شایستۀ احترام هستند.» سازمان دیده بان حقوق بشر یکی از گروههای مدافع حقوق بشر در اطلاعیه ای از موضع هنرمندان پشتیبانی کرده و مندرجات آن را تایید کرد. در واکنش به انتقاد هنرمندان، مسئولان بنای موزۀ گوگنهایم گفته اند که به وضعی اشتغال و حقوق کارگران رسیدگی کرده اند. اما دیده بان حقوق بشر اقدامات انجام شده را کافی نمی داند. نخستین بار سازمان دیده بان حقوق بشدر در سال 2009 از شرایط غیرانسانی کارگران مهاجر در ساختمان موزۀ گونگهایم ابوظبی انتقاد کرده بود.

همانطور که می بینید از هنرمندان ایرانی خبر نیست. یعنی درواقع هنرمندان ایرانی کمتر به مسائلی اینچنینی که همنوعان و هموطنانشان را تهدید میکند توجه نشان می دهند. البته بی انصافی نکنم. این ویژگی منحصر به هنرمندان نیست و بیشتر اصناف و اغشار حتی به ستم و استثماری که در مورد همکاران خودشان هم می شود هم توجه نشان نمی دهند. چه برسد به اصناف دیگر. و البته این عذر بدتر از گناه است.
باشد که روزی شاهد این باشیم که هنرمندان و ادبیانِ ایرانی (که از اقشار آگاه جامعه هستند توقع بیشتری از آنها می رود) دسته جمعی از ستمی که بر کارگران می رود دادوبیداد کنند. از آنجایی که کارگران قشر بامعرفتی هستند، مطمئنم این کار هنرمندان را بی پاسخ نمی گذارند و به شایستگی آن را جبران می کنند.
حتی اگر جبران نکردند، وضیفۀ انسانی ماست که صدای آنها باشیم.
…
در همین زمینه:
مجمع دیوانگان:    چگونه می‌توان جنبش سبز را به حرکت‌های کارگری پیوند زد؟

مرثیه های خاک:  روز جهانی کارگر و جنبش سبز –

خوابهایم: کارگر و معلم