اکبر امینی در روز  ۲۵م بهمن

درست در آن هنگامی که سیاست مدار‌های حرفه‌ای، معترض‌های فهمیده و تحصیلکرده گانِ دلخسته داشتند اوضاع را موشکافی می‌کردند که چه بکنند و چه نکنند، جوانی رشید اما ناشناخته، عکس دو تن از شهیدان جنبش سبز را در دست گرفت و از بالابر (جره ثقیل) بالا رفت. بالا‌تر از آنچه که در هیچ تحلیلی بگنجد. آری! روز ۲۵م بهمن با حماسۀ اکبر امینی آغاز شد و با پایداریِ صدها هزار نفر دیگر همچون او ماندگار شد. البته اکبر از هزینۀ سنگین «کنش» ی که به آن دست زده بود آگاهی داشت و آن را پرداخت کرد. اما اکنون او سُر و مُر و گنده وسط تهران ایستاده است و دوستانش دارند تولدش را به او تبریک می‌گویند. 

هرچند او در مدتی که در اوین سپری کرده، با بسیاری از فعالان سیاسی همنشین شد، در همنشینی‌های خانواده‌های زندانیان و دیگر فعالان سیاسی شرکت کرد؛ اما هنوز هم حرفه‌ای‌های سیاست حرفی دربارۀ آن «کنشِ» اکبر ندارند. چرا؟ پاسخش را شاید در این چند جمله از گفتگوی فاطمه صادقی با روزنامۀ شرق بیابیم: 

«برای درک بهتر آن [سیاست]، درک تقسیم‌بندی سه‌گانه‌ای که «هانا آرنت» از سیاست انجام می‌دهد، بسیار مهم است. او میان «زحمت» «مشقت»، «کار» و «کنش» تفاوت می‌گذارد. معنای «زحمت» روشن است، یعنی عرق جبین ریختن و کار یدی برای تامین معاش خود و خانواده. از سوی دیگر «کار» به معنای هر نوع عمل خلاقه در حیطه هنر، علم، اقتصاد، مدیریت، دولت‌داری و حکومت، صنعت و… است. اما حیطه سیاست نه با زحمت پیوندی دارد و نه با کار، یعنی نه مثل هنر است، نه مثل صنعت و نه علم، بلکه در قلمرو «کنش» قرار می‌گیرد. البته این کنش می‌تواند خلاقانه باشد اما با کار در مفهوم دوم تفاوت دارد. شناخت این قلمرو سوم بسیار مهم است.»

این چند خط را تقدیم می‌کنم به اکبر امینی، که امروز تولدش است و آن روز _ ۲۵م بهمن ماه ۱۳۸۹_ یک کنش سیاسی ناب را آفرید.