*این پیش‌شماره‌ی «موسیقی پس از ۸۸ » هست و ادامه‌اش را در ۵ تا ۷ بخش خواهم ساخت.

موسیقی مثل خیلی از هنرهای دیگه٬ بازتاب اون چیزهایی هست که در یک جامعه در جریان هستن. مثل موسیقی در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ و ۷۰ میلادی در اروپا و آمریکا٬ که بازتابی بودن از جنبشهای اعتراضی که در همون دوران٬ در همون جامعه‌ها در جریان بودن. موسیقی امروز این کشورها هم بیشتر بازتاب‌دهنده‌ی جامعه‌های مصرف‌گرا و تفریح‌خواه و صنعتی شده است.
یا مثلن موسیقی دوران جنگ در ایران٬ بازتاب‌دهنده‌ی خیلی از چیزهایی بود که در مملکت می‌گذشت. آهنگران و نوحه‌هاش٬ نماد و قهرمان موسیقیِ اون دوره بودن.
اگر قبول کنیم که پس از خرداد ۸۸ خیلی چیزها در جامعه‌ی ایرانی تغییر کرد٬ می‌تونیم رد این تغییر را در موسیقی هم دنبال کنیم. این برنامه تلاشی هست برای پیگیریِ بازتابِ رخدادهای سیاسی٬ اجتماعی و فرهنگی در آیینه‌ی موسیقیِ ایران. برای رسیدن به این هدف٬ لازم نیست کار خفنی انجام بدیم. فقط کافیه به بعضی از جریان‌های موسیقی اجتماعی ایران گوش بدیم. البته با دقت.
در این برنامه٬ ما باهم به کیوسک گوش می‌دیم٬ نامجو را بررسی می‌کنیم٬ گروه‌هایی مثل بی‌بَند٬ رادیو تهران٬ ۱۲۷ ٬ بالگرد و خیلی‌های دیگه را دنبال می‌کنیم. البته رعنا فرحان و شاهین نجفی و تعداد دیگه‌ای از خواننده‌ها را فراموش نمی‌کنیم. سری هم به نسل داریوش و ابی و البته «شجریان» می‌زنیم. به رپر ها هم گوش می‌دیم. اما برنامه‌ی ما بدون گوش دادن به آریا آرام‌نژاد و حسین زمان٬ یه چیزی کم داره. پس حتمن به اونها‌ هم سری می‌زنیم. حتی سری خواهیم زد به خواننده‌های ایرانی‌ای که تحت تاثیر رخداد‌های ۸۸ و جنبش سبز ترانه‌سرایی کردن. یه عالمه موسیقی ناشناخته هم داریم که باید با دقت بهشون گوش بدیم. شاید بتونیم در پایان این مجموعه برنامه٬ یک دانشنامه‌ی کوچیک از موسیقی اجتماعی ایران گردآوری کنیم.