در رابطه با شعرخواني هاي نماينده هاي مجلس كه اينبار از همان روز اول جلسات بررسي صلاحيت وزرا شروع شد ميخوام به نكته اي اشاره كنم. در اون جلسات به كرّات شعرهايي را از زبان نمايندگان موافق و مخالف شنيديم،افرادي كه در اون جايگاه بودند تا با ارائه استدلال و توجيه منطقي نظرات خودشان را بيان كنند و درعوض براي اثبات حرف هاشان شعري بعنوان حجت خواندند.

صرف نظر از اينكه چه نوع شعري خوانده شود و اينكه فهم آن ساده بوده يا نه شعر بهيچ عنوان نميتواند جاي استدلال را بگيرد. شعر هرقدر هم ساده باشد خاصيت كنايي دارد و ميتوان از آن برداشت هاي كنايي كرد بنابراين گوينده ميتواند از بيان آن مقصودي داشته باشد و شنونده چيزي غير از آن دريافت كند و از آنجا كه ذهن ايراني بشدت گرايش بشعر داردكافيست در ادامه دليل هايمان براي اثبات چيزي يك بيت شعر بياوريم تا همان يك بيت در ذهن مخاطب ايراني تمام دليل هاي قبلي را بپوشاند و بخوبي ذهنش را آشفته كند.

واقعاً هيچ دليلي وجود ندارد تا براي قبولاندن حرف خود حتماً از شاعري بيتي بعنوان تاييديه بگيريم. دليل و حجتي كه در قالب نثر بيان ميشود زبان شفاف تري دارد و بدور از كنايه است، گوينده اي هم كه ذهن شفاف دارد بسراغ همين نوع بيان ميرود و اگر از سياست شفاف حرف ميزنيم بدون برخورداري از ذهن و بدنبال آن زبان صريح و روشن راه بجايي نميبريم.