ویرجینیا وولف در قطارِ ناکجا – ۱۳۹۲

Episode 3

Play episode

یک ویرجیانا ولف جلوم واستاده.
با دست چپش که مماس با سینهء من هست، می‌لهء مترو را گرفته و با اون دست دیگش یک فلاسک کوچیک قهوه را محکم در دستش نگه داشته و به بدنش فشار می‌ده. دقیقا زیر سینه هاش؛ که خیلی هم برجسته نیستن.
من فقط گردن کشیده و موهاش که به سبک دخترهای روستایی پشت سرش گره خورده را می‌بینم. تا همینجاش شکی ندارم که ویرجینیا ولف هست. بوی تلخِ قهوۀ توی فلاسک با عطر نرم شامپویی که احتمالا یک ساعت پیش به سرش زده در دماغم پیچیده. حتی در گرمای این روزِ داغ تابستونی، حرارت بدنش اینقدر نزدیک هست که از فاصله‌ای که گاهی به اندازهء قطر یک کاغذ می‌رسه، احساسش می‌کنم.
همۀ مسافر‌ها در یک فضای یک و نیم در دو م‌تر، در پاگرد قطارِ دو طبقهء تندرویی که از پاریس خارج می‌شه، به هم چسبیدیم. فقط جا برای تکون دادن سرم هست. پس برمی گردونمش و به راست نگاه می‌کنم. مرد جوون مو بور که گاهی کتف هاش به شونۀ من مماس می‌شه، در یک دست کتاب داره و با دست دیگه می‌له را نگه داشته و غرق خوندنه. اینقدر خونسرده که آدم نمی‌فهمه آیا اون می‌له را نگه داشته یا می‌له اون را؟ از روی شونه‌اش نگاهی به کتاب می‌ندازم. رمان هست. ولی از موضوعش چیزی دستگیرم نمی‌شه.
ویرجینیا ولف مثل یک مومیایی سر جاش واستاده. سرم را به چپ بر می‌گردونم. شش هفت تا آدم قد و نیم قد، همه بی‌حرکت ایستادن. هیچکس حتی به چپ و راست هم نگاه نمی‌کنه. همه به ناکجا خیره شدن. ناکجایی که البته برای هرکس جهتی متفاوت داره.
بر می‌گردم و دوباره به جوون نگاه می‌کنم. هنوز کتاب می‌خونه و می‌له را نگه داشته. جلوی مرد جوون، پنج_شیش تا از مسافر‌ها روی پله‌هایی که به طبقۀ بالا می‌ره نشستن. ولی هیچکس با هیچکس حرف نمی‌زنه. فاصلهء این دو ایستگاه از بقیه بیشتره و اینقدر وقت داری که به همه نگاهی بندازی. پیرمردی که پشت سرم ایستاده، کم کم داره اذیت می‌شه. از تکونهایی که می‌خوره می‌شه فهمید. هوای واگن خیلی گرم و گرفته است.
گوشی را در گوشم محکم می‌کنم و صدا را بلند. این ترانۀ کیوسک را خیلی دوست دارم:

بارون نمی‌اد هیچوقت
ولی خیابونا خیسه…

فقط مرد‌ها زنده ان،
وقتی زنده‌ها باید بمیرن…

بالاخره ویرجینیا ولف تکونی می‌خوره و من می‌تونم از فاصله بین دو نفری که شانه به شانه واستادَن، دختر سیاهپوستی را ببینم که داره به ناکجا لبخند می‌زنه؛ با اون لبهای برجسته و چشم‌های درشتش. موهای فرفری‌اش مثل یک قارچ بزرگ دور سرش را گرفته. مثل تیپهای دههء شصت و هفتاد اروپا که الان همه جا مد شده. فرقش با اون موقع‌ها این هست که دختر‌ها برهنه‌تر شدن. مثل همین دختر سیاهپوست که از این لباسهای نازکِ نخی پوشیده که یک طرف شونه‌اش تا بالای سینه و روی بازو، باز هست. کلَن الان مدِ دهۀ هشتاد تو بورسه. اینقدر بازارش داغ هست که فرانسوا هولاند رای بیاره. و البته من این مد را از مدهای دههء هشتاد و نود بیشتر می‌پسندم. پس خوب به دختر نگاه می‌کنم.
ویرجینیا ولف که انگار چیزی که می‌خواست را از توی کیفش پیدا کرده، به حالت قبلیش بر می‌گرده و مثل سربازهای تخت جمشید می‌لۀ قطار را محکم می‌گیره. ولی من هنوز نمی‌تونم صورتش را ببینم.
روی پنجه‌های پاهام بلند می‌شم و نگاهی به اطراف می‌ندازم. همهء مسافر‌ها هنوز دارن به ناکجا نگاه می‌کنن. حتمن دارن به روز سخت کاری‌ای که در پیش دارن فکر می‌کنن. شاید هم نه.
دیگه به ایستگاه رسیدیم. با تکانی که به خودم می‌دم، به ویرجینیا ولف می‌فهمونم که باید پیاده بشم. خودش را تا جایی که می‌شه به می‌له می‌چسبونه و فضای اندکی بین کتف‌های کشیدهء جوونِ کتاب خون و شونه‌های باریکِ ویرجینیا پیدا می‌شه تا من فضایی برای بیرون رفتن پیدا کنم. از روزنۀ پشت ویرجینیا ولف هم می‌گذرم. موهای گوله شدۀ پشت سرش به گونۀ چپم ساییده می‌شه و بوی عطر شامپوش کاملا دماغم را پر می‌کنه. از بین شانه‌های مسافرهای روبرویی هم رد می‌شم. شونه‌ام به شونهء برهنۀ دختر سیاه پوست ساییده می‌شه و از قطار پیاده می‌شم.
آهنگ عوض شده و الان «رستاک» داره می‌خونه:
تنم می‌لرزه و می‌ری
هواسِت نیســــــت.
هوامُ کام می‌گیری
هواست نیســــــت.
هواسم هستُ می‌میرم
هواست نیســـــت.
کنارت اوج می‌گیرم
هواست نیــــست.

نوشته ویرجینیا وولف در قطارِ ناکجا – ۱۳۹۲ اولین بار در روح‌سـوار پدیدار شد.

Hosted by
Rooh Savar

Journaliste, écrivain, entrepreneur. Fondateur & CEO Jahan Info | Président SINGA France | Fondateur de Lettres Persanes | Thinkestân

Join the discussion

More from this show

مرده‌های متحرک به وقتِ کرونا – صداسوار – ۲ مرده‌های متحرک به وقتِ کرونا – صداسوار – ۲ Episode 3

مرده‌های متحرک به وقتِ کرونا – صداسوار – ۲ مرده‌های متحرک به وقتِ کرونا – صداسوار – ۲

اگر چند روزی هست که در خانه نشستید تا ویروس کرونا شرش را از سر شما و خانواده‌تون کم بکنه، اگر از جهش عظیم این این ویروس در چهار گوشهٔ جهان بهت زده شدید، و اگر مثل خیلی‌های دیگه نگران هستید که بعدش قراره چی بشه، به این داستان گوش کنید. در سال ۲۰۱۰،...

خانواده همیشه در مراجعه است – معرفی دو سریال – صدای بهمن Episode 2

خانواده همیشه در مراجعه است – معرفی دو سریال – صدای بهمن

خب! وقتی که به کمک اپ هابی، متوجه شدم که در این چند سال اخیر بیش از سه هزار و هشتصد اپیزود سریال دیدم، با خودم گفتم شاید بتوانم در پادکست صدای بهمن بخشی از نظرهام دربارهٔ آنها را با شما در میان بذارم. از دههٔ ۱۹۹۰ میلادی که شبکهٔ اچ بی او یک...

نسل جدید میلیاردرها – ۱۳۹۲ Episode 8

نسل جدید میلیاردرها – ۱۳۹۲

توی کافه می‌نشینم و برای شما رفقا برخی از مجله‌های چاپ پاریس را بلند بلند می‌خوانم. این دفعه به سراغ کوریر انترناسیونال رفتم و درباره‌ی میلیاردرهای در لندن خواندم. نوشته نسل جدید میلیاردرها – ۱۳۹۲ اولین بار در روح‌سـوار پدیدار شد. : Play in...

John Snow’s Mood حالِ جان اسنو  – ۱۳۹۲ Episode 7

John Snow’s Mood حالِ جان اسنو – ۱۳۹۲

الِ من در این چند سال، همچون «جان اسنو»یی بود که به سرزمین‌های سرد شمالی تبعید شده، در حالی که برادران و خواهرانش در چنگ ستمگران و حیله‌گران اسیر و زخمی و شهید می‌شوند. زنان و مردانی که می‌جنگند، می‌بازند، می‌بَرند، نارو می‌خورند، سلاخی می‌شوند،...

Instagram feed @roohsavar_paris

Connection error. Connection fail between instagram and your server. Please try again

Subscribe

Episode 3